We hebben een stadswacht, een stadsbus, een stadhuis met haar stadsbestuur.
Alhoewel voor veel Assenaren het stadhuis gewoon het gemeentehuis is blijven heten.
Een stadsbos dát heeft Assen ook. En wat voor één, gelijke tijd gekregen tezamen met haar stadsrechten. Een van de mooiste en oudste stadsbossen van het land. En helemaal bijzonder omdat dit bos, eens bedacht en aangeplant door ene Hofstede, gelegen is naast het oudste levende monument van de stad, een smalle strook bos uit de tijd van Hugo de Groot en Piet Hein.
In dit bos wandel ik veel, ja, niet alle natuurschrijvers en vertellers wonen in, verstopt gelegen kleine boshuisjes met rode daken en bonte luiken voor de ramen. Deze schrijver woont gewoon midden in de oude binnenstad, onder de rook van 3 kerken met torentjes, te midden het geluid en geroezemoes van de liederen van de stad. Al moet ik je verklappen dat achter het huis de eekhoorn zit , af en toe een uil. Het goudhaantje en de zanglijster de oude taxus als woning hebben en zondag morgensvroeg, vaak de buizerd miauwt boven het Kerkplein.
In dit bos wandel ik veel zoals ik net schreef, zeker nu in dit tijdperk van: blijf dicht bij huis. En tijdens mijn wandelingen zag ik vaak de ijsvogel. Soms wel 4 keer in de week en meestal op dezelfde plek. Alsof ze er voor mij vloog, zo voelde het soms, een vogeltje voor mij alleen…..
Ze kwam over de Bossloot vanaf het oude kerkhof, de Zuiderbegraafplaats, aanvliegen, na eerst een klein vierkantje over de kerkhof gracht gevlogen te hebben. Bij de Hoofdlaan veranderde haar koers iets en steeg het azuurblauwe vogeltje enkele meters op. Waarschijnlijk om mogelijke auto’s te ontwijken. Ze had vast een nare ervaring achter de rug…. Om daarna bij de oude Herensociëteit weer te dalen en daar een rustpunt in te nemen op een takje.
Vaak, ha
dden we dan even oogcontact, zo van hee jij weer. Als ik iets te veel bewoog of er kwamen andere wandelaars aan, vloog ze op. Maar niet weg. Het mooie verschil tussen haar en haar soortgenoten in het beekdal van de Drentse Aa. Als je daar een ijsvogeltje ziet, is het maar even, een blauwe flits en weg de einder in. Hoe anders is het met deze, ze vliegt op….en gaat 10 meter verder zitten.
Een echte Stadsijsvogel. Ze werd een bekendheid , steeds meer mensen zagen haar en stonden verwonderd om zoveel schoonheid stil. Toen kwam de winter. Kort en krachtig.
En ondanks dat Bossloot en de Oude Bosbeek bleven stromen. Ondanks dat de overloop van de uniek in het beekdal gelegen ijsbaan met bomen als tribunes , eigenlijk bleef stromen…. Is ze verdwenen. Heeft ze het niet gered? Of is de wijde wereld ingegaan, naar haar soortgenoten….
Een wandelaar en vogelkenner heeft waarschijnlijk de laatste beelden van haar. Geschoten met een camera.
Marten van Dijken (info@vandenatuur.com)
“Terwijl er geschaatst werd vloog de IJsvogel over het nog onbevroren stroompje op 10-2-2021.” – Foto`s van Heleen Medema